veracht verleden
Je hebt er zoveel energie in gestoken in die relatie. Je hebt gedeeld, gelachen en zoveel samen ervaren. Je hebt je partner intiem leren kennen, maar zeker ook jezelf.
Maar het duurde niet.
Jullie gingen uit elkaar.
Als iemand je dan later vraagt hoe die partner was, wat antwoord je dan? Heb je enkel maar slechte woorden en weinig flatterende anekdotes, of kijk je meer naar hoe je jezelf hebt ervaren tijdens die relatie? Breek je de ander af of erken je je eigen tekortkomingen? Kan je dat falen ook deels bij jou leggen?
Maar al te vaak wordt de ex-partner in een slecht daglicht gezet, terwijl heel vaak de slechte verhalen een gevolg zijn van een dynamiek die jullie hadden als koppel waarbij je elkaar versterkte in je waarden en frustraties, in jullie kracht en waanzin. Waarbij je elkaar sterker maakt, maar in de mindere momenten elkaar ook verzwakt. Wil je dan die zwakkere momenten gebruiken als referentie als er over je partner gesproken wordt? Was enkel zijn karakter de oorzaak van de breuk, of kan er ook deels schuld bij jou gevonden worden?
Je noemt hem een narcist, iemand die niet spoort, manipulatief of niet in staat tot zelfreflectie. Maar wie was jij in die relatie? Trok je net aan wat je toen zelf was, als een spiegel van je zijn, of ging het om uitersten? Ben je niet jezelf aan het beschrijven in plaats van je vorige partner?
En welk nut heeft het je frustratie over die partner te vertalen in negatieve persoonlijkheidskenmerken? Hoe je praat over die voormalige partner zegt veel over hoe je jezelf ziet. Neem vrede met je verleden en vooral met hoe je zelf in je verleden leefde. Laat die ex-partner in zijn waarde en richt je energie op wat je gelukkig maakte. Het is makkelijk iemand af te breken, maar met welk nut? Is het je doel te zorgen dat er iets kan afgenomen worden, of heeft je getuigenis gewoon geen meerwaarde in je eigen leven meer?
Laat elkaar gerust. Jullie waren beiden perfect imperfect en hebben elkaar op vele manieren gekwetst; Maar jullie ook gevormd tot wie jullie vandaag zijn, dus bij zelfreflectie zou enige dankbaarheid logisch zijn. Om dan een demoniserend beeld te geven van wie je ooit gelukkig heeft doen voelen, gaat toch een beetje ver en zegt veel over jezelf.
Want de manier waarop je de ander beschrijft ...
is dat ook niet een deel van wie je bent?
