stop er nu toch eens mee ...
Stop met die zelfmanipulatie. Stop met jezelf dingen wijs te maken en te denken dat je het weet. Je weet niks; je manipuleert gevoelens zodat ze passen in je zelfbeeld, terwijl je jezelf verloochent. Je negeert je lichaam, denkt het allemaal beter te weten, en verkiest zelfs om je eigen gevoelens te sederen. Waar ben je mee bezig? Is het echt zo moeilijk om nu eens stil te zitten, je lieftallig mondje te houden en te luisteren naar jezelf, diep van binnen? Echt zo bang te ontdekken dat je zelfbeeld niet klopt met de gemanipuleerde versie?
Stop ermee, ik smeek het je. Ik zit voor je, en vraag het je: stop ermee. Het doet pijn je emotioneel te zien afzien. Het doet pijn je niet te zien groeien. Mijn grootste frustratie is het verkwisten van potentieel, het verkwisten van een inherente schoonheid die in haar groei belemmerd wordt. Je ondermijnt je eigen innerlijke potentieel om de persoonlijkheid te worden die je diep van binnen bent. Je graaft je zo diep in je bunker dat je zelf niet meer weet waar je voor staat, en je gevoelens slechts nog een schim zijn van wat ze ooit konden betekenen. Stop met die rugzak blind mee te sleuren. Stop ermee om je verleden met alle zonden te belasten en je gevoelens te beschuldigen van meineed. Stop ermee die ervaringen als excuus te gebruiken om maar niet opnieuw gekwetst te worden. Stop ermee de verantwoordelijkheid van je keuzes bij de ander te leggen. Stop met zeveren over de anderen en te klagen dat alles rond je vierkant draait. Stop ermee jezelf te verhinderen intens te voelen, verwonderd te zijn, te ervaren. Ik smeek het je, stop ermee jezelf kapot te maken.
Stop ermee, ik smeek het je. Ik zit voor je, en vraag het je: stop ermee. Het doet pijn je emotioneel te zien afzien. Het doet pijn je niet te zien groeien. Mijn grootste frustratie is het verkwisten van potentieel, het verkwisten van een inherente schoonheid die in haar groei belemmerd wordt. Je ondermijnt je eigen innerlijke potentieel om de persoonlijkheid te worden die je diep van binnen bent. Je graaft je zo diep in je bunker dat je zelf niet meer weet waar je voor staat, en je gevoelens slechts nog een schim zijn van wat ze ooit konden betekenen. Stop met die rugzak blind mee te sleuren. Stop ermee om je verleden met alle zonden te belasten en je gevoelens te beschuldigen van meineed. Stop ermee die ervaringen als excuus te gebruiken om maar niet opnieuw gekwetst te worden. Stop ermee de verantwoordelijkheid van je keuzes bij de ander te leggen. Stop met zeveren over de anderen en te klagen dat alles rond je vierkant draait. Stop ermee jezelf te verhinderen intens te voelen, verwonderd te zijn, te ervaren. Ik smeek het je, stop ermee jezelf kapot te maken."Ik ben een moeilijk persoon", hoor ik je vaak zeggen. En je meent het. En dit geeft je het excuus om consequent vluchtgedrag te vertonen. De vicieuze cirkel bevestigt zichzelf en rechtvaardigt elk gedrag. Je bent zo moeilijk als je je zelf voorstelt en wilt zijn. Je definieert zelf wat moeilijk zijn voor jou betekent, hoewel je dit heel waarschijnlijk spiegelt aan de geldende rolmodellen die je meegeven dat een glimlach geluk voorstelt en naar het werk gaan een plezier is. Dat passie uit je stroomt en dat je een rots in je emotionele oceaan bent, bestand tegen elke vorm van erosie. Het wordt je zo voorgesteld, dus dit is hoe makkelijk zijn wel is. In vergelijking ben jij dus inderdaad moeilijk. Maar hoe saai wordt het wanneer iedereen dan zo makkelijk lijkt en de weg naar geluk op rozenblaadjes geplaveid ligt? Welke ervaring kan je dan nog verrijken en leren intenser te proeven van de wereld rond je? Welke kracht heb je dan nog om je eigen perceptie van de wereld te creëren? Je máákt het moeilijk, om zo je vluchtgedrag te rechtvaardigen. Door jezelf zo op te stellen, verdedig je je schild en creëer je een aversie tegen je gedrag. Om zo de vicieuze cirkel via zelfmanipulatie in stand te houden.
Maar je unieke persoonlijkheid zorgt net voor een constante uitdaging voor wie ongerepte gevoelens wil ervaren. Je eigen complexiteit zorgt voor een ongekende devotie bij wie net jouw unieke karakter wil doorgronden. Jezelf zijn is leven, is je weg zoeken, is je authenticiteit herontdekken. Waarom wentel je je dan zo veel in zelfbeklag en sluit je je emotioneel op?
Leef en geniet van wat er rond je gebeurt. Leven is ervaren. Alles in je creëert en herbouwt; je moet het alleen durven toelaten en erkennen dat alles wat gebeurt het beste is wat je kan overkomen. Bevrijd jezelf van je dwangmatige terreur en emotionele chantage en kies voor innerlijke vrijheid, in al haar schoonheid en verlatenheid. Aanvaard alles zoals het is en maak er geen gemanipuleerd beeld van om je valse gemoedsrust te geven. Want het leven kent ook dalen, maar net die verhogen de intensiteit van je gevoelens. Die mindere momenten testen je weerstand, bevestigen je overtuigingen en stellen je zelfbeeld opnieuw in vraag. De teleurstellingen leren je opnieuw mens te zijn en helpen je in de transformatie naar jezelf. Je ontgoochelingen geven zin aan je emotionele evolutie en brengen je tot een beter inzicht in wie je bent. Angst brengt je tot de essentie van wie je bent en herinnert je aan wie je wilt zijn. Verdriet en tranen spoelen je essentiële zuivering door en maken plaats voor nieuwe gevoelens en ervaringen. En pijn herinnert je aan wat je beter anders zou doen zonder dat gevoel uit te sluiten.
Ik smeek het je; stop ermee jezelf kapot te maken. Zit stil, hou je mond en luister naar wat binnenin je schreeuwt om gehoord te worden. Je snakt naar emotionele vrijheid, maar alles wat je doet, nestelt je dieper in je bunker.
Wees nu toch eens eerlijk met jezelf...
