Heel vaak zeg je tegen iemand dat je van die persoon houdt. Of je het meent en welke standaard je hanteert om tot die constatie te komen, laat ik in het midden. Maar heel vaak wordt er een vraag tot bevestiging aan gekoppeld, zonder die expliciet te verwoorden. Na het meegeven van je gevoelens, hoop je dat die ander dezelfde gevoelens terugkaatst door te zeggen dat die ook van jou houdt. De stilte die volgt na het uiten van je gevoel, zou dan als een afwijzing van je gevoelens ervaren worden.
Uiting van gevoel, of vraag om bevestiging? Waarom zoeken we die bevestiging van onze gevoelens bij de ander? Kunnen we geen genoegen nemen met de zekerheid te weten wat onze gevoelens inhouden, en ons daar goed bij voelen? Of zijn onze gevoelens enkel een reflectie van wat er rond ons leeft, en hopen we dat de wederkerige verwoording van die gevoelens de echtheid van onze gevoelens bevestigt?
Dat mijn gevoelens zouden afhangen van de bevestiging van de ander, geeft me een verstikkend gevoel. Het verengende emotionele patroon waarin je verzeild raakt door de bepaling van je gevoelens te laten definiëren door het antwoord van een ander, doet me afvragen hoe relevant de mening van een ander kan zijn om jezelf goed te doen voelen. Want als er geen antwoord volgt, betekent dit dan een degradatie van die gevoelens? Zie je die persoon dan plots minder graag omdat er een zware stilte volgde op je liefdesbetuiging?
Het mooiste bewijs van liefde dat je jezelf en de ander kan geven, is je gevoelens te verwoorden en de stilte erna te omarmen. Want echte liefde zit in je, en heeft geen bevestiging nodig. Onvoorwaardelijk.
