koppige woede
Waar het vandaan kwam, was niet zeker. De woede die ze in zich had, keerde zich tegen haar. En als een zwarte demon bond die haar vast. Niks kon de krachten weerstaan, en zelfs vanuit het meest diepe zelfbewustzijn vertrokken haar ledematen bij het voelen van de woede. Alles moest wijken, ook de ervaringen en kennis die in deze gevallen naar boven kwam, kon niet tegenhouden dat ze zichzelf in deze discussie verloor. Niks kon haar tegenhouden, zelfs zij zichzelf niet.
Want deze machten waren immens. Constant gevoed door herinneringen en haat, door koppigheid en de onwil te vergeven. Die koppigheid die zoveel kwaad had aangericht, die zich zo vaak tegen haar gekeerd had. Die koppigheid die haar kansen deed verliezen en deuren toesloeg. Met als gevolg een zelfbeeld van overmacht, waarbij de ander altijd de schuld krijgt van wat er rondom gebeurt.
Want niks kan eigen keuze zijn, niks kan een gevolg zijn van eigen besluiten. Die koppigheid verbiedt haar te ondergaan wat ze zichzelf aandoet. Dus ondergaat ze wat de woede in haar doet. De woede die ze zich zelf eigen maakt en vooruit duwt, de woede die haar dagen en omgeving versmacht. En ook deze woede is de schuld van de ander, want zij kan als dame onmogelijk ten prooi vallen aan dergelijke beestachtige handelingen. Zij is het slachtoffer dat zo vaak aanvalt, het slachtoffer dat de oorzaak bij de ander ziet. Het agerende slachtoffer.
Terwijl die woede ook verantwoordelijkheid opeist. Het bepalen van je handelingen, dat moet toch je eigen keuze geweest zijn. En toch worden die gevolgen onverbiddelijk in de schoenen van de ander geschoven, want het geloof in de eigen onfeilbaarheid is onwrikbaar. Dat eigengevoel, waarbij ze niets of niemand ontziet, plaatst haar in het waanbeeld dat alles wat ze niet zelf bepaalt of wil, de schuld is van de ander. Door enkel te kijken naar de gevolgen van acties, en niet naar de actie zelf, is het uiteraard makkelijk te bepalen dat de schuld buiten zichzelf ligt.
Want die reactie wordt uiteindelijk door de ander bepaald, toch? Klopt, en die reactie is ook de verantwoordelijkheid van deze persoon. Maar dat neemt niet weg dat de actie op zich ook een agressieve rol kan hebben in dit heen en weer ageren. In se zijn beide partijen dan in fout, gezien geen van beide acties te rechtvaardigen valt. Maar uiteraard wordt binnen de handelingen een onderscheid gemaakt tussen wat maatschappelijk aanvaard is en wat totaal buiten proportie staat. Niks keurt deze handelingen goed, maar in se is de reactie een gevolg van de actie, zonder daarbij een schuldige aan te duiden.
