Door onze keuzes worden we vaker gekwetst. Iets in ons breekt af. Iets in ons sterft, een bepaald gevoel, een passie, een vertrouwen. En toch. Bij retrospectie valt op dat het menselijke emotionele wezen erg snel regenereert en vanuit die ervaring een verbeterde versie van zichzelf kan voortbrengen. Want de natuur herschept, creëert vanuit een verdorde stengel een ontluikende bloem, vanuit verschroeide aarde wordt een boom geboren. Ook onze gevoelens hebben de veerkracht om opnieuw te bloeien, vanuit het diepste van onszelf, door enkel ons natuurlijk inzicht te volgen. Deze verbrandde boom groeide volledig opnieuw. Ook jij kan opnieuw jezelf zijn, door enkel en alleen te zijn wat je bent.
Als kind werden we opgevoed om binnen bepaalde normen en waarden te ageren, en de wereld rondom ons te zien als een toneel, het schouwspel van ontembare machten die we enkel konden ondergaan. Vanuit onze kinderlijke onschuld werd beschermend over ons neergekeken, het verdedigen van de toekomst. Pijn en angst werden als schuld van die wereld uitgelegd, en de tranen werden gedroogd met zachte woorden. Woorden die zouden vervliegen met de tijd.
Want nu, als volwassene, beseffen we dat de pijn als kind een inherente pijn was, veroorzaakt door ons lijden ten aanzien van de wereld. Nu wordt pijn gevormd door een reflectie van die wereld, waarbij jaloezie en wantrouwen grotere wonden maken. Pijn wordt gecreëerd van buitenaf, en is dus volledig onderworpen aan onze keuzes.
Teveel mensen verliezen zichzelf in anderen, terwijl ze enkel in zichzelf de kracht kunnen vinden. Kijk in jezelf, ontdek je eigen vuur, en herbloei na elke brand. Ons leven wordt doorweven van gebeurtenissen waarbij we de kracht uit onze nerven voelen vloeien. Het gevoel van overheersende onmacht, de wil tot streven die vervaagt, de pijn die inherent door onze wortels stroomt. Maar enkel het geloof in jezelf zal je doen herrijzen uit je as, net als deze boom.
