herinnering en hernieuwing
Herinneren. Terugkeren naar je innerlijke, opnieuw de weg naar binnen nemen. Terug één zijn met waar je vandaan komt, terug naar je diepste zelf. Iets wat van je was, opnieuw van jezelf maken. Her-inneren. Klinkt toch vreemd? Want is niet alles wat je bent, ook wat je was? Wie koos ervoor om wat hij was niet meer te zijn? Biologisch gezien perfect aanneembaar, gezien al je lichaamscellen zich om de zeven jaar hernieuwen.
Maar gaat met die cellen dan niet de herinnering verloren? Want wat je voelde en beleefde, elke emotie, ligt opgeslagen in je lichaamscellen. Dus als je lichaam zich volledig hernieuwt, blijven die herinneringen dan in jezelf? Of moet je jezelf herinneren aan je herinnering? En is het sublimeren dan wel mogelijk, als de herinnering op celniveau geborgen zit?
Maar gaat met die cellen dan niet de herinnering verloren? Want wat je voelde en beleefde, elke emotie, ligt opgeslagen in je lichaamscellen. Dus als je lichaam zich volledig hernieuwt, blijven die herinneringen dan in jezelf? Of moet je jezelf herinneren aan je herinnering? En is het sublimeren dan wel mogelijk, als de herinnering op celniveau geborgen zit?Herinneren, het terugkeren naar jezelf op celniveau. Waar al je emoties geborgen zijn en zich blijven hernieuwen. Net daarom worden de meeste herinneringen uit positieve gebeurtenissen gevormd, omdat we bij het hernieuwen van de cellen kunnen beslissen om enkel dat wat vreugde bracht, te her-inneren. Het sublimeren vindt hier haar plaats, wanneer de cellen de selectie aangaan met wat de ziel in zich wil houden. Of zijn het niet de cellen, maar de ziel die bepaalt wat meegaat in het geheugen? Hoe dan ook, de interactie tussen de cellen en de ziel zorgt ervoor dat we als mensen een vleugje van ons verleden kunnen meedragen. Als her-innering, als melancholische trip naar ons verleden.
Waarom her-inneren we eigenlijk? Welke is de meerwaarde om je verleden opnieuw te beleven? Want pijn creëert een herinnering van wat je best niet meer zou doen. Maar de geschiedenis toont aan dat de mens niet leert uit haar lijden, dus lijkt de kunde tot herinneren een verloren kracht, een verloren stem. Door te luisteren naar zichzelf tijdens de her-innering, kunnen gebeurtenissen uit het verleden zich vermijden in de toekomst, omdat die herinnering enkel pijnlijke emoties opwekte. En toch leven we nog altijd in een wereld van oorlog en lijden.
Is het een utopie te hopen dat de mens zich meer zou vastklampen aan haar herinneringen en haar gedrag consequent en evenredig zou stellen met de emoties die de herinnering opwekken?
