dodelijke transitie
Je verlangen is uitgeblust. Je wilt je ogen doven en de schemering uit je gelaat verbannen naar wat een andere wereld zou kunnen zijn. Niks geeft je nog de kracht om in te zien waarom het zo de moeite zou lonen hier nog rond te strompelen. Je vervaagt, je gedachten verloofden zich met je handen en willen er een eind aan maken. Je bent jezelf verloren. Deze emotionele situatie komt vaak voor en gedijt rustig verder. Over de motivering kan niks bepaald worden; elke persoon herkent vanuit zijn verleden de nood om aan een destructieve gedachte een eind te maken.
Je verlangen is uitgeblust. Je wilt je ogen doven en de schemering uit je gelaat verbannen naar wat een andere wereld zou kunnen zijn. Niks geeft je nog de kracht om in te zien waarom het zo de moeite zou lonen hier nog rond te strompelen. Je vervaagt, je gedachten verloofden zich met je handen en willen er een eind aan maken. Je bent jezelf verloren. Deze emotionele situatie komt vaak voor en gedijt rustig verder. Over de motivering kan niks bepaald worden; elke persoon herkent vanuit zijn verleden de nood om aan een destructieve gedachte een eind te maken.Wanneer de ultieme keuze gemaakt is, is er de gedachte dat er een nieuwe kans zich voordoet. Je hebt emotioneel gefaald in dit lichamelijke zijn, maar in je volgende zielstoestand zal je jezelf herbronnen en verder kunnen werken aan je emotionele ontplooiing. Om de reïncarnatie nog wat spannender te maken, gooien we er karma bij, zodat je volgende leven een les wordt in het oplossen waar je in dit leven in gebreke bent gebleven. De piramidale constructie van afbraak en heropbouw, om zo herleid te worden tot de essentie van geluk, geeft de transitie van leven naar dood een minder harde weerklank en betekent eigenlijk niet meer dan een overgang van gelukstoestand. Maar mag je zelf over die transitie beslissen? Eindigt de vrije wil wanneer het over over leven en dood gaat?
De gemakkelijkheid waarmee nu over leven en dood beslist wordt, heeft een directe invloed op hoe we de dood beleven. De drang van derden om over levens te beslissen, is in onze evolutie afstandelijker geworden. Nu wordt die zelfs koelbloediger, gezien fysische interactie bij doden in se zelfs niet meer nodig is. Deels is de norm vervaagd en wordt de dood niet consequent geassocieerd met een gemoedstoestand. Een vredevol gevolg van onze positie ten opzichte van de dood is de wettelijke omkadering om er zelf een eind aan te maken. Doordat we dichter bij dood in onze onmiddellijke omgeving zijn gaan staan en een ander inzicht in lijden hebben verkregen, hebben we nagedacht over hoe we de dood en vrije wil kunnen samenbrengen. Deels vanuit een economische invalshoek werd euthanasie wettelijk omkaderd, om zo lijden te verkorten. Gevoelens kunnen nu gekoppeld worden aan uitgaven, emoties becijferd met facturen, lijden numeriek bepaald.
Het taboe rond zelfmoord blijft, want het lijkt een laffe daad, een onmacht. Opgave wordt nog steeds gepercipieerd als een mislukking. Maar zelfmoord is in se gebaseerd op een emotioneel lijden, een gevoelsmatige innerlijke afbraak, en is dan ook moeilijk tastbaar. Euthanasie is meer gericht op fysisch lijden en aftakeling, en wordt dan wel maatschappelijk aanvaard omdat het lijden zo zichtbaar is. Het aloude principe van wat we zien, raakt ons meer. Maar beide vormen van lijden hebben een daad tot gevolg: zelfmoord of euthanasie. Sociaal onaanvaard tegenover wettelijk omkaderd. Emotioneel versus fysisch. En toch zijn beide vormen een opgave of een verlangen naar de volgende stap. Zelfmoord en euthanasie: je transitie naar een intenser geluk, gelijkwaardig aan een natuurlijke dood. Want de dood vervaagt; jij nooit.
