deel je angsten
We vermijden onze gevoelens te volgen, durven de stap niet te zetten naar dat wat ons potentieel herinnert aan die pijn. Veel van ons gedrag is een vermijden van de herhaling van identieke gevoelens uit het verleden. Angst doet vermijden. Angst doet ons ageren anders dan we zijn.
Naast het loslaten van de rugzak is er de emotionele confrontatie. Loslaten is de makkelijkste versie van zelfheling: je laat de angst los en vult de ontstane leegte met het gevoel van verwondering waarbij je alles op je laat afkomen. Vorige ervaringen zijn enkel een herinnering in je achterhoofd en domineren je keuzes niet. Confrontatie daarentegen brengt je verleden recht voor je, onvermijdelijk. En net in die confrontatie vind je jezelf terug. Je kon geweld gebruiken, diplomatie of gewoon met ingehouden adem verder gaan en zien wat er zou gebeuren. Je houding in je leven is bepalend voor hoe je de confrontatie aangaat. Je vindt jezelf rustig en diplomatisch, maar je hebt net iets kapot gemaakt om verder te kunnen. Of je vindt jezelf eerlijk, maar je hebt net gelogen om die confrontatie toch niet te moeten aangaan. Ze brengt je terug naar wie je bent, want elke emotionele confrontatie speelt zich van binnen af.
Als van kleins af weten we wat lichamelijke pijnen zijn en hoe we ons ertegen kunnen wapenen. Sommige gedragingen zijn puur instinctief, andere aangeleerd, maar uiteindelijk zorgen ze ervoor dat we pijn vermijden. Want als mens is het in se niet de bedoeling lichamelijk te lijden, dus zorgen we vanuit zelfbescherming dat elke confrontatie met pijn vermeden wordt. Net dat laatste is de dualiteit binnen onszelf. Lichamelijk lijden vermijden we vanuit zelfbescherming. Gezien lichaam en geest één zijn, zou ik ervan uitgaan dat we ook emotioneel lijden zouden vermijden vanuit zelfbescherming. En toch lijkt het niet zo. Wat we instinctief doen om lichamelijk lijden te vermijden, passen we niet toe op onze emoties. Integendeel; het lijkt eerder alsof we de emotionele pijn opzoeken en zelfs in stand houden.
Als van kleins af weten we wat lichamelijke pijnen zijn en hoe we ons ertegen kunnen wapenen. Sommige gedragingen zijn puur instinctief, andere aangeleerd, maar uiteindelijk zorgen ze ervoor dat we pijn vermijden. Want als mens is het in se niet de bedoeling lichamelijk te lijden, dus zorgen we vanuit zelfbescherming dat elke confrontatie met pijn vermeden wordt. Net dat laatste is de dualiteit binnen onszelf. Lichamelijk lijden vermijden we vanuit zelfbescherming. Gezien lichaam en geest één zijn, zou ik ervan uitgaan dat we ook emotioneel lijden zouden vermijden vanuit zelfbescherming. En toch lijkt het niet zo. Wat we instinctief doen om lichamelijk lijden te vermijden, passen we niet toe op onze emoties. Integendeel; het lijkt eerder alsof we de emotionele pijn opzoeken en zelfs in stand houden.Bovendien is het menselijk lichaam eindigend. Wat bestaat, regenereert in bepaalde mate, maar er komt in se niks bij. De evolutie aan lichamelijke ervaringen stopt. Emotioneel zitten we anders in elkaar. Die evolutie stopt nooit, regenereert, genereert, ageert, confronteert. Het emotionele leven blijft doordraaien, terwijl het lichaam al lang vrede genomen heeft met de essentie waaruit het bestaat. En daar zit opnieuw een contradictie in. We zijn zo gefocust op ons lichaam, hoe we eruit zien, verzorging en ouderdom, maar ons emotionele deel, de drijfveer van onze persoonlijkheid, negeren we zoveel mogelijk. Lichamelijk kennen we onze grenzen en leren we hoe we onze grenzen kunnen verleggen, maar emotioneel zijn we bang om een stap verder te zetten in die innerlijke evolutie. We stagneren emotioneel bewust, enkel maar om die pijn uit die herinnering niet meer te moeten ervaren. Vanuit ons verleden hebben we bepaalde emotionele patronen gevormd, bewust of onbewust, en die opgeslagen in onze herinneringen. Bepaalde emotionele toestanden zorgden voor een bepaald pijnlijk gevoel, dus als we dat gevoel willen vermijden, moeten we die toestand uit de weg gaan. Je negeert bewust je eigen pijn, uit zelfbescherming. En het brengt je geen stap verder.
Wanneer we lichamelijke pijn ervaren, delen we dit graag met anderen, gaan we naar de dokter. Er is geen schaamte rond, en meestal een exacte bepaling van wat de diagnose en herstel zou zijn. Emotionele pijn daarentegen wordt graag verzwegen. We antwoorden niet eerlijk op de vraag hoe het met ons gaat, en we verdringen zo veel mogelijk de pijn die ons gedrag zo bepaalt. Schaamte, innerlijke onrust, in de schulp kruipen, jezelf negeren; allemaal symptomen van een angst die niet gedeeld wordt, die in je donkere binnenkamer gevangen zit en schreeuwt om gehoord te worden.
Zelfpijniging, koppigheid of een inherente drang naar confrontatie binnen onszelf? Hoe dan ook, we gaan ervoor, want lichamelijk zijn we bereid om die confrontatie aan te gaan. Doe nu hetzelfde met wat zich binnen in je afspeelt: ga de confrontatie, de uitdaging aan om die angst te overwinnen. En net als bij de evolutie van je lichaam is het makkelijker om dit samen te doen. Kijk ook naar kinderen: wanneer het echt benauwd wordt, nemen ze elkaars hand vast en gaan ze samen de donkere trap op. Confronteren is heilzaam, maar beter samen. Deel je angsten; je bent echt niet alleen, geloof me. Deel en verlos jezelf van je angsten. Ik ben er voor je zoals je me toelaat.
