angst verkrampt
Vanuit de angst om te verliezen, maak je keuzes waarvan je denkt dat deze zullen leiden tot het behouden van wat je vreest te verliezen. Helaas is dit een foute instelling. Je gedrag wordt zodanig gestuurd in de richting van behoud, dat je zal overhellen naar de tegenpool en wegduwen wat je initieel bang was te verliezen. Je wilt iemand zo hard bij je, dat je gedrag zal vertonen dat die persoon zal wegduwen. Vrijheid beknotten uit vrees om die persoon te verliezen, is die persoon duwen in de richting van vertrek.
En zo raak je in een vicieuze cirkel. Want wat je niet wilt verliezen, houd je krampachtig vast. Wat gedrag uitlokt dat net zal leiden tot wat je vreesde te verliezen. En zo kom je in de cirkel van self-fulfilling prophecy: wat je vreesde te verliezen, verlies je dan ook inderdaad. Door je eigen gedrag.
Mooi voorbeeld van loslaten. Wil je die persoon bij je, laat die dan zichzelf zijn. Want je wilt toch alleen samen zijn met de echte versie van een persoonlijkheid, en niet met een versie die jij wilt creëren? In het loslaten, die innerlijke vrijheid, zal die persoon wel naar je toe groeien. Indien er sprake is van echte liefde, uiteraard. En in dat naar elkaar groeien vind je ruimte voor consensus, openheid en communicatie. Zo kan je je angsten op een rustige manier uiten, zonder de vrees te hebben dat de ander niet zal luisteren. Want dat luisteren toont dat er rekening wordt gehouden met je gevoelens, dat die naar waarde geschat worden.
Zo doorbreek je de cirkel van angst: door los te laten en te aanvaarden hoe de ander is.
En dat begint bij jou.
